Zespół badawczy Tomasza Stokłosy

Obszar badawczy

Zespół dr. Tomasza Stokłosy jest zaangażowany w badania nad lekoopornością w nowotworach ze szczególnym uwzględnieniem nowotworów układu krwiotwórczego.
Ostatnie postępy w terapii celowanej przewlekłej białaczki szpikowej (PBSz) przy zastosowaniu inhibitorów kinaz tyrozynowych, takich jak imatynib, czy inhibitorów drugiej generacji (dasatynib czy nilotynib) są przykładem jednego z największych sukcesów w onkologii. Jednak znaczna część chorych nie odnosi z tego korzyści z powodu lekooporności, która pozostaje jednym z głównych problemów w skutecznej terapii przeciwnowotworowej. Zaburzenia w rozpoznawaniu i naprawianiu uszkodzeń DNA są jedną z głównych przyczyn lekooporności.

Zespół dr. Stokłosy w kooperacji z międzynarodowymi ośrodkami naukowymi jest zaangażowany od dłuższego czasu w badania nad tymi zjawiskami, ze szczególnym uwzględnieniem roli białaczkowych komórek macierzystych. Niedawno rozpoczęto również realizację projektu dotyczącego innego nowotworu układu krwiotwórczego, przewlekłej białaczki limfocytowej (PBL), w której nie udało się osiągnąć takiego sukcesu terapeutycznego jak w PBSz. PBL jest najczęściej rozpoznawaną białaczką u dorosłych, ale nie ma dotychczas terapii pozwalającej na całkowite wyleczenie z tej choroby.

W ostatnich latach odkryto nowe mechanizmy progresji tego nowotworu, jak również opisano potencjalne nowe cele molekularne dla terapii. Liczne obserwacje pozwalają przypuszczać, że znaczna grupa chorych na PBL mogłaby również skorzystać z terapii inhibitorami kinaz tyrozynowych, jednak brakuje wiedzy i potencjalnych markerów predykcyjnych. Dlatego zamierza badać potencjalne cele dla terapii inhibitorami w komórkach PBL od chorych, przy użyciu zaawansowanych technik do badania ekspresji genów (aby otrzymać tzw. sygnaturę molekularną leku).

Grupa dr. Stokłosy planuje również zastosowanie nowo nabytej platformy do głębokiego sekwencjonowania (zwanego też sekwencjonowaniem następnej generacji) w celu sekwencjonowania eksomów i znalezienia nowych mutacji o potencjalnym znaczeniu klinicznym w leczeniu nowotworów układu krwiotwórczego takich jak PBS czy PBL, ale również innych nowotworów. Warto dodać, iż we wszystkich projektach badawczych szczególny nacisk kładziony jest na szkolenie interdyscplinarne młodych badaczy.